سلام به دوستای خوبم!

   مرسی از اونایی که سر زدن!خیلی خوشحالم کردن!از خوشحالی نمیتونم خودمو کنترل کنم

   مرسی از اونایی که سرنزدن!

   دنیای مجازی پس انتظاری نیس!

   ولی خیلی آدم روحیه میگیره بدونه بودند کسایی که نوشته هاش رو دوس داشتن!دوس نداشتین هم نداشتین قبول اعتراضی نیس

بعدا ننوشتم همین الان نوشتم: پاییز که رفت!پس زمستونتون مبارک! هوای یه نفره، دو نفره یا بی کسی مبارک!

 سلام دوستای گلم!

خوبید؟!

دلم واستون کوچولو شده بود!

این روزا حسابی درگیر زندگی و کارام شدم.خیلی نمیرسم بیام اینترنت و کم بهتون سر میزنم.

مرسی که وبلاگم رو تنها نذاشتین.خوشحال میشم بازم بیاید.

اگر دیگه نیومدم بدونید خیلی دلم واسه نوشته های خوشملتون تنگ میشه، واسم دعا کنید.

پرواز رویا نیست زیباس!

از من فقط یه تن مونده با شوق پرواز!(مخاطب خاص داره)

واسه شرایط جدید کمتر میام اینترنت!

کم به وبلاگتون سر میزنم،ببخشید!

خسته شدم!

از همه ی لبخندهای تکراری خسته شدم، خسته شدم از جمله ی تکراری که همش ازم میپرسن و جوابی که مجبورم بدم!

بگم چی؟ بگم خوب نیستم. بگم واسه یه دوست داشتن احمقانه دارم نابود میشم؟

فکر میکردم دوست داشتن دیگه وجود نداره، واقعا هم نداره، چیزی که الان داره میگذره یه سرابه که فقط روحم رو ازم میگیره.

دلم میخواد سرش داد بزنم. دلم میخواد یه بار حرفام رو بفهمه ولی نه فایده نداره. خسته شدم، از همه بیهودگی هایی که گذشت خسته شدم.

زندگی خوبه و خوب میگذره چی میشد اینم خوب میگذشت و تنهام میذاشت یا خوب می موند!

گاهی فقط یه حرف یا تنلگر کافیه تا نابودت کنه! کاری که داره باهام میکنه.

این بودن رو نمیخوام. نبودنش رو چجوری هضم کنم؟

چیـــــــکار کنــــــم؟! 

   دوستای گلم یه مشکلی واسم پیش اومده! خیلی کوچیکه ولی مهم. واسم دعا کنید خیلی به دعاتون احتیاج دارم!

   همین روزا نتیجش معلوم میشه! 

   خیلی واسم دعا کنید! شاید کم بیام نت و نتونم بیام دیگه، فقط به نتیجه این موضوع ربط داره!

   نمیدونم از کجا شروع کنم! حرفایی که واسه نوشتن دارم زیادن! راحت مینوسم که راحت بخونید، گاهی هرچقدر فریاد هم بزنید کسی نمی شنوه ولی شاید خوندن رو درک کنه. برای همین مینوسم. شاید اونم یه روز بخونه و بفهمه چی داره میگذره. 

   دوست داشتن! شاید بشه اسمش رو گذاشت دوست داشتن ولی این 1طرفس! دقیقا همون دوست داشتنیه که آدم رو نابود میکنه.

   هیچ وقت فریادهام رو نمی شنوه. وقتی دارم از درد و کلافه بودن درونم به خودم می پیچم منظورم رو نمی فهمه. داغون شدنم رو می بینه ولی...

   شاید من زیاد سخت میگیرم ولی خلاف تعهد ناگفتمون من دوستش دارم. دوست داشتنی که واسه ی اون تعریف نشده. فقط خودم رو داغون میکنه، گاهی میگم ترکش میکنم و تموم میشه ولی نمیتونم، راحت میگذره چون مشکلی با موضوع نداره ولی من چی؟ منم میتونم راحت فراموشش کنم؟!

   سخته! قبول کردن شرایط نامقبول واسه دوست داشتن یک طرفه خیلی سخته!

   گاهی آرزو میکنم اونم مثل من باشه، اونم دوستم داشته باشه ولی نه نمیشه، اون فقط یک دوست داشتن عادی رو بلده که من ازش دورم!

   دارم دور شدن و رفتنش رو حس میکنم. حسی که الان واسم سخته! ای کاش بتونم فقط قبولش کنم!